Julehelsing frå soknepresten

I dei dagane lét keisar Augustus lysa ut at det skulle takast manntal over heile verda. Dette var første gongen dei tok manntal, og det hende medan Kvirinius var landshovding i Syria.
Då fór alle heim, kvar til sin by, og skulle skriva seg i manntalet.
Også Josef drog då frå byen Nasaret i Galilea og opp til Judea, til Davidsbyen, som heiter Betlehem, for han høyrde til Davids hus og ætt og skulle skriva seg der saman med Maria, som var lova bort til han. Ho venta då barn.
Og medan dei var der, kom tida då ho skulle føda, og ho fekk son sin, den førstefødde. Ho sveipte han og la han i ei krubbe, for det var ikkje husrom for dei.
Det var nokre gjetarar der i området som var ute på marka og heldt vakt over flokken sin om natta. Med eitt stod ein Herrens engel framfor dei, og Herrens herlegdom lyste kringom dei. Då vart dei gripne av stor redsle. Men engelen sa til dei: «Ver ikkje redde! Sjå, eg kjem til dykk med bod om ei stor glede, ei glede for heile folket: I dag er det fødd dykk ein frelsar i Davids by. Han er Messias, Herren. Og det skal de ha til teikn: De skal finna eit barn som er sveipt og ligg i ei krubbe.» Brått var det ein stor himmelhær saman med engelen; dei lova Gud og song:
«Ære vere Gud i det høgste, og fred på jorda blant menneske Gud har glede i!»
Då englane hadde fare attende til himmelen, sa gjetarane til kvarandre: «Lat oss gå inn til Betlehem og sjå dette som har hendt, det som Herren har kunngjort for oss.» Så skunda dei seg dit og fann Maria og Josef og det vesle barnet som låg i krubba. Då dei fekk sjå det, fortalde dei alt som hadde vorte sagt dei om dette barnet. Alle som høyrde på, undra seg over det gjetarane fortalde. Men Maria gøymde alt dette i hjartet sitt og grunda på det. Og gjetarane vende attende. Dei lova og prisa Gud for alt dei hadde høyrt og sett; alt var slik som det var sagt dei.
(Luk 2,1-28)

Ver ikkje reddde! Gud er blitt menneske og er kome nær!
For å gjere det ordentleg, blei Gud eit barn.

Engelen vitna til gjetarane om ei stor glede for alle folk då Jesus var født. Dette var ord som vanlegvis blei brukt når ein keisar blei født. Men nå var det meir enn en keisarfødsel som blei annonsert: Frelsaren som var lova, er her! Gud hadde ikkje gløymt dei! Ein heil englehær song og lova Gud for underet.
Kven var dei som fekk vite dette først? Trauste gjetare som passa på saueflokken sin om natta . For oss høyres det greit ut.

Sauebønder i Suldal kjenner sauane sine og gjer det dei kan for å ta vare på dei.
På Jesu tid var gjetare ei forakta gruppe og høyrde til ei gruppe folk som mange såg ned på. Folk sa om dei at dei var uærlege, lovlause og ikkje respekterte andre sine beitemarkar. Folk trudde ikkje på det dei sa. Dei fekk ikkje lov å vitne i retten. Dei levde mykje for seg sjølv. Folk måtte ikkje hjelpe dei. Dei eigde heller ikkje sauene sjølve.

Gjetarane opplevde eit stort lys- ein engel – og sidan ein hær av englar som song og vitna om at Frelsaren var født. Dei fekk eit teikn: Dei skulle finne eit barn som var sveipt og lag i ei krubbe.
Så blei det mørkt, og det var mørkt då dei gjekk til stallen. Dei gjorde som engelen sa: Dei fekk sjå eit lite barn og to unge foreldre. Likevel trudde dei, og tilba barnet. Engelens ord var sanning.
Betlehem var ein liten by. Det finns grotter i byen og mange bygde huset sitt oppå ei grotte. I grotta heldt så dyra til. Kanskje var det ei slik grotte Maria og Josef fekk låne?

Eg var i ei kyrkje i Betlehem. Der sa nokon av folka til oss: Kvifor var det akkurat gjetarane her som fekk vite det?
Dei lo og svara sjøl: Me kan ikkje teie stille om noko!

Gjetarane fortalde alt til Maria og Josef. Dei trudde på gjetarane og undra seg. Maria gøymde alt i hjarta sitt. Nå er det me som får høyre den gode bodskapen: Gud har ikkje gløymt oss. Gud er kome nær! Jesus viser oss Guds ansikt.

Gleda englene song om; syng me i kyrkja kvar gudstjeneste: «Ære være Gud i det høgste og fred på jorda blant menneske Gud har glede i.»
Lat oss gjera som gjetarane gjorde: opne opp for at dette er sant.

Margit Haver

Margit Haver