Tekstane til Tønes får folk til å knekke i hop – sjølv prøver han å la vere å le

NPK-NTB-Gitte Johannessen

Tekstane til Tønes begeistrar det norske folket – òg utanfor kjerneområdet hans. Sjølv prøver han ikkje å le av Waldorfsalaten.

Frank Tønnesen, som han eigentleg heiter, syng songtekstane på ramme alvor. Som når han rasar inderleg i songen om legatet han er for gammal til å søkja på – i det som er tittellåten på det nye albumet, «Thilda Bøes legat».

– Veldig flaut

– Ja, det gjer eg. Eg er klar over dette. Når eg står på scena i ein sketsj eller monolog, prøver eg å unngå å le av mine eigne vitsar. Å le av det ein sjølv seier er veldig flaut, synest eg. Det er ikkje greia mi, seier han på sitt langsame, tenksame vis. Og så humrar han faktisk litt.

Særleg er det songen «Spleiselag/Waldorfsalat» som begeistrar. Musikarkollegaer og bransjefolk hyllar han i sosiale medium for å gjere ein grå og trist søndag til noko heilt anna; dei skriv «jeg lo en hel dag» eller at dei «lo på bussen en mandag».

Knekkar i hop

«Eg blei inviterd i någe di kalle for spleiselag. Me e ikkje vande med det i min familie. Der e mi vande me å diska opp når folk kjeme, ikkje eg då men mor mi», lyder det i teksten.

Men han songen handlar om, pleier ikkje å opna døra når det ringjer på. Og når han motvillig dreg i spleiselag og innser at det var «någe de kalde for bli kjend-kveld» – noko han ikkje er interessert i, så endar det i eit raseriutbrot mot folk som puttar gammal stongselleri og heile druer med steinar i Waldorfsalaten: «Der er mange så ikkje kan laga waldorfsalat MEN SÅ LAGA DI LIGAVEL».

Kjenner seg igjen

– Det eg oppdaga med den songen, er at folk kjenner seg kraftig igjen i han. Det er lenge sidan eg har sett det skje på den måten. Det veit eg ikkje før eg speler han for folk, seier Tønes, som har spelt «Spleiselag» live på sin koronaprega turné på vårparten i år for alt frå 13 til 200 publikummarar.

– Sjølv om eg synest det er bitte litt grann løye at eg har laga ein song om spleiselag, så kan eg ikkje føresjå at folk skal knekke heilt i hop av attkjenning. Eg kjenner eg skriv for meg sjølv. Når eg lagar songar kjenner eg meg fri.

Nasjonalskatten

Også meldarane har gitt tomlane opp og høge terningkast, og utropt Tønes' tiande album til «et av årets beste» og han sjølv til «en nasjonalskatt» (Dagsavisen), eller dei spår at det er «på tide med nytt gjennombrudd» for plata med «et bemerkelsesverdig høyt nivå hele veien» (Dagbladet). Begge gav han seksarar, til liks med Stavanger Aftenblad som konstaterer at det er «Tønes på sitt beste».

Slike meldingar er Tønes vorte klar over – sjølv om han eigentleg prøver å unngå å lesa dei.

– Det er jo gøy

– Eg prøver å la vere å lesa meldingar. Eg finn alltid noko eg synest er feil, seier Tønes – igjen med ein uventa latter. Men han slepp ikkje unna, for folk sender han bilete av ein seksar her og ein seksar der.

– Det er jo gøy. Det er jo ikkje noko vits i å gi det ut om du ikkje vil at folk skal ha noko glede av det eller høyra på det.

Nå ligg «Thilde Bøes legat» på tredjeplass på albumlista til Apple Music, ifølgje Ballade. Folk har venta lenge på noko nytt frå Tønes: Det er første nye album sidan 2017, og skikkeleg koronaforsinka fleire gongar.

Ingen veg tilbake

Dette er dei tiande studioalbuma hans, ein milepæl han ikkje oppdaga før undervegs i innspelinga. Om han gjer seg nokon tankar om det?

– Ein tenkjer jo at det er godt at ein framleis held på. Første gong du får lov å spela inn noko, er alt så spennande og kjekt. Du tenkjer ikkje på at det skal bli eit levebrød då. Eg hadde ikkje så veldige ambisjonar. Nå har det vorte det eg gjer – ingen veg tilbake. Eg kan andre ting òg, men dette kjennest mest rett å gjera, seier den tidlegare elektrikaren.

Som forfattardebuterte i 2018 på forlaget til Knausgård-brørne og også er revymann i selskap med Ingvar Hovland. Han skriv ned ting som dukkar opp, og medgir at han skriv om ein del ting som andre har skrive om, men på ein annan måte.

– Kjærleikssongane mine er nok ganske annleis enn mange andre norske popartistar ville gjort det.

Aller best

Tønes har vore i studio med den faste produsenten sin Frode Strømstad frå I Was A King og eit knippe fine musikarar. Det er i desse første rundane, før sjølve innspelinga tek til, som Tønes har det aller best.

– Rett før det blir alvor, og du skal bestemme korleis ting skal vere, og er i ein leiken fase. Når eg er i studio, så er vi jo mest opptekne av musikken. Me kan diskutera tekst av og til, men i studio er det lyden av alt det handlar om, og rytmen og timinga. Det aller gøyaste er når du lèt tekstane vere tekstar og berre speler med dei andre, seier Tønes og påpeikar:

– Det kan vere litt irriterande når du bruker sinnssjukt mykje tid på å få musikken til å henga saman, og så kjem meldarane og er berre opptekne av at det var så løye tekst. Dei skriv ikkje noko om alt det andre. For det er det eg held på med: Å få rett rytme og timing når eg fortel om ei stemning eg har.

@npk