LEIAR: Blomar og konspirasjonsteoriar

Me skriv eit nytt år, men som diktaren Olav H.Hauge som meisterleg skriv i sitt dikt: Eg har stor tru på nymånen. Men det er vel den gamle.
Nye startar har likevel noko for seg; årsskiftet leverer ei fin lita budde med blanke ark og fargestifter til, men me er framleis i røffly rekna den same kvardagen me var i før me tok inn juletreet.

Ei av sakene som engasjerte sterkt frå den sida av tida, var kommunens julegåvebestilling til dei tilsette. Blomane blei bestilt frå ein utanbygds leverandør i staden for frå den lokale blomebutikken. Rådmann Øyvind Valen var overfor avisa ærleg på at siste liten-naud spelte med og erkjente at det kunne vore annleis løyst.
Når avisa skriv om blome-bestillinga er det ikkje for å øydeleggja stemninga, men fordi kommunens innkjøpsstrategi og betydninga den har for det lokale næringslivet er viktig og eit tema dei folkevalde har vore svært tydeleg på.

Då kommunestyret i februar reviderte kommunens innkjøpsstrategi, var eitt av dei sentrale punkta lovendringar som gir kommunar større handlingsrom for lokal handel. Innkjøp til under 100 000 kroner er det ikkje lenger lovkrav til, og dei folkevalde var då veldig opptatt av korleis denne sjansen til lokal handel best muleg kan brukast overfor butikkar og næringsdrivande som ofte ikkje driv med større margin enn det som trengst.

Den famøse blomebestillinga var på 90 000 kroner, og derfor eit godt eksempel på ein handel kommunen fritt kan gjera der den vil. Summen er liten for ein kommune som Suldal, men stor for ein suldalsbutikk, og når reaksjonane blir sterke, er det ein refleks av suldølens ønske om å ta vare på ein butikkflora som ikkje har det feitare enn dei må.
Det er ikkje berre kommunen sitt ansvar, sjølvsagt, men som ein stor og offentleg aktør, blir forventingane deretter, og det er heilt rimeleg.

Det som derimot ikkje er rimeleg, er påstandane som dukka opp i enkelte nett-debattar om at rådmannens kommunetilhøyrigheit har påverka blome-handelen i favør av den utanbygds leverandøren.
Suldal har ein rådmann som ikkje har nokon problem med å analysera Suldals mulegheiter og utfordringar, og at han ikkje har heimeadresse eller slektstreet sitt her, gir han kanskje fleire føremoner enn hindringar når scenarioa skal teiknast og jobben skal gjerast.

Sjølvsagt må ein rådmann pårekna kritikk, men konspirasjonsteoriar om at rådmannshjartet ikkje slår for Suldal fordi mannen bur i ein annan kommune, det blir litt for eventyrleg.

Esther Moe
redaktør