LEIAR: Om liv og lære

Mangt kan diskuterast heitt i Suldal, men i ein kommune der ordet rekruttering nesten er i klasse med begrep som liv og død, er det ein ting alle kan seia amen til.
At me må få ungdommane tilbake.

Det store spørsmålet er korleis. Om dette bør så absolutt debattane og dei små grå spinna, for det handlar så definitivt om framtida for oss. Mykje har vore prøvd opp gjennom; frå gimmikar og eingongsarrangement, til det meir langsiktige arbeidet som viser seg i flotte tiltak som yrkesmessa, Læring i næring eller i tiltak som at kommunen spanderer lokalavisa på bortebuande studentar og vernepliktige.

Det finst neppe nokon kode å knekka i bestemt form. Jobben med å halda kontakten og å smørja kontaktflata med suldalsungdommar (og andre potensielle tilflyttarar), må gå på brei front og avheng av ei rekkje faktorar. Det store valet om å flytta tilbake, ber i seg mange små og store val og berører ikkje berre jobb, men heilt personlege forhold som verken kommunen eller noka bedrift har påverknad på.
Så det gjeld for både kommunen og næringslivets å sikta på dei rette tavlene, og ei av dei ein tydelegvis kan begynna med, er enkel folkeskikk.

For det er ikkje fritt for at ein må gni seg litt i auga når Ragnhild Narmo fortel det ho gjorde i yrkesmesseavisa tidlegare denne månaden. Sandsjenta har tatt ei fireårig master- utdanning i London, og då ho nærma seg ferdig i fjor sommar, sende ho fleire e-postar til bedrifter i Suldal med spørsmål om det kunne vera muleg å få jobb.
Ikkje nok med at det ikkje blei jobb å få i Suldal; ho fekk aldri så mykje som eitt svar frå nokon av dei bedriftene ho kontakta.

Jobb blei det heldigvis og ikkje overraskande, men ein heilt annan stad. Og 23-åringen må konstatera at ønsket Suldal stadig flaggar, ikkje viser heilt igjen når det kjem til realitetane.

Sjølvsagt kan ein glippa på innboksen i hektiske tider, men når alle gjer det, blir det ein vegg av stille og avvisning. Det har ikkje Suldal råd til.
Kvardagen er travel, også i Suldal. Men for ein samfunn som treng og tørstar etter nytt blod og viktig kompetanse, er det å sørga for å svara på e-postar og telefonar, meir som livlinjer til framtida enn som kontorarbeid å rekna.
Kor utbreidd problemet er, er ikkje lett å vita, men ei oppside er at ei forbetring verken krev kurs eller ny teknologi.

Esther Moe
redaktør