I denne smirne juletid

Leiar (med lydfil):

Ja, dei som synest omskrivingar av vakre julesalmetitlar er forkasteleg, får orsaka. Og dei som ikkje veit kva smiren er, kan notera seg eit dialektord som betyr noko som er så søtt at det er altfor søtt.

Med ein mørk novembermånad bak oss, er me sugne på kos, og mest før me veit kva me treng, er julemarsipanen og ribba der, billegare enn nokon kvardagsmiddag. Lys og stjerner,  juleblomar og julesjokolade og julegløgg.
Og sjølv om me ikkje har tenkt å venta med så veldig mykje av alt det gode til jul, må me sjølvsagt ha kalender. Med gåver. Dei ungane skal opna mens dei ventar på å opna julegåvene sine. Totalt 1,2 milliardar brukar me på adventskalenderen i år. I år blei, på toppen av alt, adventstida innleia med det amerikanske shoppe-fenomenet Black Friday, handle-bonanza der butikkane freistar med heftig nedsette prisar. Den som lurer på kva ein skal ønska seg til jul, får det ikkje enklare med tida.

Samtidig som det ikkje kan bli jul fort nok i butikken, er angsten for tradisjonane i den kristne jula tiltakande. Tilbodet om julegudstenester ved skulane er under press, ideen er at ein ikkje skal laga noko der ikkje alle kan seia amen, og dermed er det enklare å droppa alt. Eller å laga samlingar der det ikkje finst spor av trusuttrykk.

Det er freistande å spørja kva barna skal med all denne toleransen og mangfalds-kompetansen som me vaksne elskar å predika. For skal me bli så gloande redde for meiningar og tru, er det ikkje mykje å bruka det på.

Ideen om at alle må vera samde, og at alle kan nikka til det same før velbehaget er på plass, er farleg og misforstått.

I eit samfunn der me, også i Suldal, har fleire livssyn og religionar, treng barn å vita at det fint går an å vera vener utan å meina eller å tru det same. Alt skal ikkje opp i same gryta og bli grått, me må heller besøkja kvarandre og læra oss respekt for andres og for vårt eige.

Den kristne julefeiringa er både eit religiøst uttrykk, men i Norge er den også ein del av kulturarven vår, anten det er forteljinga om barnet i krybba, eller det er julesongar.

Å gå på julegudsteneste er frivillig. Går ein dit, kjem det ingen hammar i hovudet. Me menneske er ikkje så skjøre og vaklevorne at me ikkje toler å oppleva kvarandres overbevisning utan at vår eiga klappar saman.

Den erkjenninga kan kanskje vera ei av gåvene den enkelte kan gi til seg sjølv og til dei me bryr oss om.